JÓZEF ZUZAK - dwudziesty trzeci laureat Medalu im. Ignacego Łukasiewicza
30 czerwca 2023 r. to kolejna ważna data w historii Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. Jednym z ważniejszych wydarzeń związanych z uroczystymi obchodami 75-lecia Naftówki w Krośnie było wręczenie Medalu im. Ignacego Łukasiewicza koledze Józefowi Zuzakowi.
Uroczystość ta miała miejsce podczas Gali Jubileuszowej w Regionalnym Centrum Kultur Pogranicza (Domu Górnika Naftowca) w Krośnie, która zgromadziła kilkuset absolwentów Naftówki, zaproszonych gości, sympatyków szkoły, mieszkańców Krosna i regionu. Sekretarz Kapituły Medalu im. Ignacego Łukasiewicza Kolega Stanisław Szafran wygłosił poruszającą laudację na cześć dostojnego Laureata. Następnie wraz z Sekretarzem Generalnym SITPNiG Januszem Pudło wręczyli Jubilatowi Medal im. Ignacego Łukasiewicz wraz z dyplomem. Kolega Józef Zuzak we wzruszających słowach podziękowania wspominając swoją karierę pedagogiczną zawodową i stowarzyszeniową zwrócił się do swoich wychowanków, grona pedagogicznego Szkoły, członków Stowarzyszenia, władz Krosna z życzeniami dalszych sukcesów i wytrwałości. W końcowym fragmencie swej mowy Kolega Józef Zuzak zadedykował Swój medal wszystkim członkom Naszego Stowarzyszenia. W dowód szacunku i uznania zebrani nagrodzili Jubilata kilkuminutową owacją na stojąco.
Podczas uroczystości Jubilatowi asystowali Jego pierwsi wychowankowie- absolwenci Naftówki rocznika 1961 – 1966. W ich imieniu głos zabrał kolega Jan Brągiel zwracając się do Jubilata w podziękowaniu za wartości i wiedzę jaką przekazał swoim uczniom.
Medal im. Ignacego Łukasiewicza jest najwyższym odznaczeniem nadawanym przez Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. Został on ustanowiony przez XXIII Walny Zjazd Delegatów Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego w Polsce w dniu 27 czerwca 1968 r. XXIII WZD nawiązując do tradycji historycznych powstania polskiego przemysłu naftowego specjalną uchwałą wznowił postulowany przez Kongres Naftowy w 1882 r. oraz III Zjazd Naftowy w 1929 r., a ustanowiony przez Krajowe Towarzystwo Naftowe w 1936 r.
Medal im. Ignacego Łukasiewicza stanowi najwyższy, zaszczytny dowód uznania i wyróżnienia za zasługi położone dla rozwoju nauki oraz przemysłu naftowego i gazowniczego.
Pierwszymi laureatami medalu do 1939 roku zostali:
Ignacy Mościcki Prezydent RP, profesor Politechniki Lwowskiej i Warszawskiej - 1930 r.
Władysław Długosz Senator I kadencji w II RP, Prezes KTN - 1934 r.
Zygmunt Saryusz Bielski Profesor Zygmunt Saryusz Bielski profesor i rektor Akademii Górniczej - 1936 r.
W okresie powojennym Kapituła Medalu im. I Łuksiewicza przyznała ten zaszczytny tytuł 19 członkom Stowarzyszenia (szczegóły można poznać na stronie internetowej Stowarzyszenia www.sitpnig.pl)
Józef Zuzak urodził się 10 sierpnia 1929 roku w Krośnie.
W 1948 roku, bezpośrednio po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym w Krośnie, podjął pracę w dyrekcji Kopalnictwa Naftowego w Krośnie. W 1950 roku rozpoczął studia stacjonarne na Wydziale Górniczym AGH w Krakowie, które ukończył w 1955 roku z dyplomem magistra górnictwa, specjalność wiertniczo-naftowa.
Po ukończeniu studiów w 1955 roku powrócił do pracy w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Krośnie i ZKN „Karpaty”, gdzie pracował kolejno do 1965 roku jako: asystent kierownika kopalni Turaszówka, inżynier branżowy, asystent i kierownik kopalni Bóbrka, Naczelny Inżynier PKN Krosno. W tym okresie był autorem wielu wniosków racjonalizatorskich z zakresu eksploatacji złóż ropy i gazu. Był także autorem pierwszego zabiegu szczelinowania złoża na kopalni w Bóbrce. W 1965 roku został przeniesiony do Zjednoczenia Górnictwa Naftowego w Warszawie na stanowisko Specjalisty ds. eksploatacji ropy i gazu ziemnego. W 1972 roku objął stanowisko dyrektora Kopalnictwa Naftowego w Krośnie, a po połączeniu w 1973 roku, również Kopalnictwa Naftowego Gorlice. Po reorganizacji w 1976 roku został przeniesiony do Przedsiębiorstwa Górnictwa Nafty i Gazu w Sanoku na stanowisko Naczelnego Inżyniera, gdzie brał czynny udział w zagospodarowywaniu nowych złóż gazu, m.in. w Husowie. W 1977 roku został mianowany dyrektorem naczelnym Zakładu Urządzeń Naftowych w Krośnie, któremu podlegały również Zakłady w Rawiczu i Brzesku.
Ważnym wydarzeniem tego etapu jego kariery zawodowej było podpisanie przez ZUN pierwszego międzynarodowego kontraktu z ministerstwem przemysłu naftowego Algierii. W 1979 roku po uzyskaniu zgody Ministra Górnictwa i Energetyki wyjechał nadzorować prace kontraktowe przy uruchomieniu bazy logistycznej algierskiego przemysłu naftowego „Sonatrach”. Po powrocie z Algierii w 1980 roku objął na krótko funkcję kierownika Kopalni Turaszówka, skąd z rekomendacji Ministra Górnictwa przystąpił do konkursu na stanowisko Dyrektora Naczelnego Fabryki Maszyn Wiertniczych i Górniczych „Glinik” w Gorlicach. Jako Dyrektor Naczelny kierował Fabryką tylko do grudnia 1981. Odwołany w stanie wojennym z przyczyn politycznych za poręczenie na rzecz internowanych pracowników i prośbę o ich uwolnienie, pozostawiony w areszcie domowym u hotelu zakładowym do stycznia1982.
W tym okresie był wielokrotnie przesłuchiwany przez pracowników SB. Pozbawiony możliwości podjęcia pracy z tzw. wilczym biletem założył warsztat stolarski z którego utrzymywał się przez następne lata. Dopiero w 1989 roku mógł podjąć pracę. Zatrudnił się w „Energopolu” Warszawa z którym wyjechał na kontrakt do Rosji, gdzie nadzorował roboty liniowe na odcinku gazociągu Moskwa-Kijów. Na wniosek załogi, szczególnie kadry inżynieryjno-technicznej Fabryki Maszyn „Glinik” w Gorlicach w 1991 roku został ponownie powołany na stanowisko Dyrektora Naczelnego. Był współautorem programu restrukturyzacji fabryki, a po jej przekształceniu w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa, został powołany na stanowisko pierwszego Prezesa Zarządu Spółki.
W 1994 roku przeszedł na emeryturę i podjął pracę w Muzeum Przemysłu Naftowego w Bóbrce, w charakterze kustosza. Posiada stopień generalnego dyrektora górniczego, jest autorem kilkunastu projektów patentowych i wynalazków technicznych. W dowód uznania jego niezwykłej aktywność zawodowej i społecznej uhonorowany został licznymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i społecznymi.
Odznaczenia państwowe i resortowe:
Za działalność zawodową i społeczną odznaczony został m. innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Odznaką Zasłużonych dla Górnictwa Naftowego, odznaką Za Zasługi dla Aeroklubu PRL, odznaką Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego.
Działalność stowarzyszeniowa i społeczna:
Od 1955 roku jest członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego. Jego ponad 65 letnia działalność Stowarzyszeniowa charakteryzuje się niespotykaną aktywnością, troską i zaangażowaniem w funkcjonowanie naszego Stowarzyszenia. Już od początku pracy zawodowej i działalności stowarzyszeniowej w ramach współpracy Stowarzyszenia z Technikum Przemysłu Naftowego w Krośnie został wykładowcą przedmiotów zawodowych od 1956 do 1965 roku wychowawcą kilku pokoleń naftowców, przyszłych inżynierów, dyrektorów i działaczy Naszego Stowarzyszenia. Aktywnie szkolił również kadrę nauczycielską szkoły w zakresie eksploatacji złóż ropy i gazu. W kadencji 1959-1965 pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Koła Zakładowego i członka Prezydium Zarządu Głównego Stowarzyszenia.
W latach 60-tych był przewodniczącym Stowarzyszeniowego Klubu Techniki i Racjonalizacji, mieszczącego się w Domu Kultury „Górnika Naftowca” w Krośnie. Będąc dyrektorem ZUN „Naftomet” bardzo aktywnie promował ruch racjonalizatorski, był jednym z inicjatorów utworzenia Klubu Techniki ZUN i przeniesienia klubu racjonalizacji do nowo wybudowanego obiektu mieszczącego się przy budynku dyrekcji firmy. W latach 1973-1979 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Głównej SITPNiG ds. budowy Muzeum Przemysłu Naftowego w Bóbrce. Z jego inicjatywy i pod nadzorem wykonano wiele prac remontowych. Był pomysłodawcą i organizatorem renowacji pamiątkowego obelisku ufundowanego w 1872 roku przez I. Łuksiewicza. Z jego inicjatywy pozyskano dla muzeum wiertnice udarowe typu „SM” i „Bitków”, oraz urządzenia wiertnicze Trauzl, OP-1200 i inne. Urządził też ekspozycję wind wyciągowych, nadzorował budową repliki wiertnicy kanadyjskiej, której mechanizm po wielu staraniach pozyskał z Uzdrowiska w Krynicy. Wnętrze „Kanadyjki” przystosowane zostało do prezentacji wystaw jak też do organizacji konferencji i spotkań towarzyskich. Był w 1984 roku inicjatorem budowy Pawilonu Wystawowego w Muzeum Przemysłu Naftowego w Bóbrce. Dzięki jego wielkiemu zaangażowaniu i uporowi w wyniku wielu wizyt i spotkań z przedstawicielami przemysłu rafineryjnego uzyskał poparcie dla budowy Pawilonu zarówno od dyrektorów zakładów rafineryjnych a szczególnie Konrada Jaskóły prezesa Petrochemii Płock i Andrzeja Modrzejewskiego PKN Orlen, prezesa CPN Jerzego Małyski oraz prezesów PGNiG Aleksandra Findzińskiego i Andrzeja Bracha jak i od wszystkich dyrektorów firm naftowych Krosna, Jasła, Jedlicza, Gorlic, Sanoka i Krakowa, Piły, Zielonej Góry i Gdańska. W 1995 roku został powołany przez ZG SITPNiG na przewodniczącego Komitetu Budowy Pawilonu. Osobiście organizował postępowania przetargowe, odpowiadał za nadzór nad wykonawstwem, przewodniczył komisją odbioru prac. Nieustannie zabiegał o pozyskiwanie wsparcia finansowego dla realizacji tego niezwykle ambitnego celu.
Pawilon oddano uroczyście do użytku w 2000 roku co było uwieńczeniem jego nieocenionego wkładu pracy w to przedsięwzięcie.
Był jednym z inicjatorów powstania czasopisma „Wiek Nafty” i nadal jest jego stałym współpracownikiem autorem kilkudziesięciu artykułów technicznych i historycznych dotyczących historii, rozwoju i przyszłości branży naftowej. Jest inicjatorem i współautorem monografii: „Krośnieńskiego Kopalnictwa Naftowego” i „90 lat ZUN „Naftomet”. Wniósł wielki wkład w opracowanie koncepcji stałej ekspozycji „Z historii stowarzyszeń naftowych na ziemiach polskich” mieszczącej się w budynku Kanadyjki w muzeum w Bóbrce. Aktywnie udziela się w działalności krośnieńskiego Klubu Seniora Naftowca, którego jest członkiem od początku jego istnienia. Za swoją niezwykle aktywną działalność Stowarzyszeniową uhonorowany został godnością członka honorowego SITPNiG oraz wieloma odznaczeniami SITPNiG oraz NOT jak: Złotą Honorową Odznaką NOT i SITPNiG, Złotą Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami”, Medal Muzeum Przemysłu Naftowego.
Mimo intensywnej działalności zawodowej i stowarzyszeniowej zawsze znalazł czas i z wielką energią pełnił również wiele funkcji społecznych na rzecz krośnieńskiego środowiska.
Był m. innymi w okresie 1973-1986 – prezesem Aeroklubu Podkarpackiego i członkiem Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Posiada licencję pilota szybowcowego. Z wielką troską i zaangażowaniem udzielał się w debatach na rzecz przyszłości krośnieńskiego lotniska oraz aeroklubu.
Jest też aktywnym członkiem krośnieńskiego Klubu Oficerów Rezerwy. Posiada stopień majora WP. Był aktywnym uczestnikiem krośnieńskiego ruchu sportowego zarówno jako czynny sportowiec jak i działacz sportowy wspierający budowę obiektów sportowych i rekreacyjnych Krosna.
Kolega Józef Zuzak od wielu lat jest mentorem, wychowawcą i inspiratorem dla licznych pokoleń członków SITPNiG. Niezmordowanym propagatorem etosu działacza Stowarzyszenia oraz kultywowania tradycji naftowego górniczego stanu, wielkim przyjacielem młodzieży oraz przyjacielem bobrzeckiego Muzeum.
Należy do grona osób, które są dumą naszego Stowarzyszenia !